Season II : Direction Four ♥

 dzieeeeń dobry! 

rozdział dodaję dzisiaj, bo może będzie jeszcze jeden w ten weekend :)

strasznie się cieszę, że podobało wam się moje +18 i było aż tyle komentarzy. :D

myślę, że ten też jest okej. jest taki pozytywny.

+macie nową zakładkę.

możecie mnie follować na Twitterze! @Zerrie_x69

do napisania! x

_______________________________

listening

10 listopada 2015

~Zayn~

-Co. To. Kurwa. Jest?-wysapałem nie dowierzając moim oczom. Wszedłem w głąb pokoju i rozejrzałem się będąc w totalnym szoku. Bez zastanowienia wyciągnąłem swój telefon i wyszukałem numer Louisa. Po dwóch sygnałach odebrał.

-Co jest Zayn?-spytał od razu poddenerwowany.

-Sprawdź swój stan konta.-poleciłem, jeszcze raz rozglądając się z niedowierzaniem.

-Co?

-Sprawdź. Masz ze sobą laptopa, więc to zrób. Teraz.-jęknąłem.

-Umm, okej. Ale z El wszystko w porządku?-spytał, a ja usłyszałem szamotanie oznaczające, że wyjmuje swój komputer z torby.

-Tak, nic jej nie jest. Ze mną jest bezpieczna.-zapewniłem. Gdyby ktoś tknął Eleanor, Louis na pewno urwałby mu jaja, powiesił na płocie, poćwiartował go, zakopał, odkopał, jeszcze raz poćwiartował i smalił na stosie marchewek, Amen. Słyszałem ciche klikanie, dopóki chłopak nie przeklął.

-Kurwa mać. To niemożliwe.

-Co jest Louis?-spytałem, widząc też jak Calder podchodzi do mnie zmartwiona objąłem ją ramieniem.

-Nic.-szepnął.-Nic. Nic, kurwa, nic. Rozumiesz?! Nic, pusto, nie ma żadnych pieniędzy!-wrzasnął.-Ktoś mnie kurwa okradł! Z czego ja mam teraz żyć?! Z czego mam utrzymać mnie i Eleanor?!

-Spokojnie Lou. Wszystko... umm, to znaczy nie wiem czy wszystko, bo nie mam pojęcia ile miałeś na koncie...

-Czterdzieści sześć milionów, reszta była w domu. Eleanor i ja trzymaliśmy je w gabinecie w sejfie.-powiedział szybko.-Zayn? Halo, Zayn, jesteś tam?

-W takim razie ktoś zrobił ci niezły żart, albo nie wiem po co porozpieprzał całą tą kasę w twoim gabinecie. Cała ściana jest ujebana właśnie w cyferkach 'czterdzieści sześć', a pieniądze walają się dosłownie wszędzie.-poinformowałem go przeglądając dokładnie pomieszczenie. Ten ktoś musiał zostawić jakiś ślad, to nie mogło być bezproblemowe i bezśladowe włamanie. W ich domu jest za dużo kamer i alarmów, ale Eleanor je sprawdziła i nic nie znalazła.

-Jezusie Chrystusie najświętszy. Najpierw Pepper, teraz pieniądze. To... to jakiś psychol!

-Za ile będziesz w Londynie?-zapytałem patrząc na zegarek na biurku.

-Zostało mi jeszcze sześćdziesiąt parę kilometrów, godzina, półtorej i jestem.

-Jedź ostrożnie, Tommo.-poprosiłem. Wystarczyło mi kłopotów jak na dzień, który ledwo się zaczął. Odwiedzanie Louisa w szpitalu nie jest zbyt kuszące.

-Postaram się.-obiecał i głośno westchnął.-Zayn, zaopiekuj się El. Weź ją do siebie, dobrze?

-Nie martw się o nią. Będzie bezpieczna.

***

~Niall~

-Nie wierze.-Perrie pokręciła w niedowierzaniu głową, wprawiając w ruch blond kosmyki.-To jakieś chore.

-Wiem, Pers.-mruknęła zwinięta pod kocem, Eleanor. W rękach trzymała swoją ukochaną Yorkshire Tea, popijając ją co chwila.

- Kto mógłby zrobić coś takiego?-spytałem retorycznie, nawet nie licząc na odpowiedz Eleanor.-Charlotte łyżka służy do jedzenia, nie do strzelania.-odebrałem dziewczynce przedmiot i chwyciłem w dłoń ścierkę leżącą na moim ramieniu.-Pokaż buźkę, ładnie wytrzemy. O taak, ślicznie.-po wytarciu upaćkanej twarzy Cherrie, ucałowałem ją w czółko.

-Do twarzy ci z dzieckiem.-palnęła Els, a ja przeniosłem na nią wzrok.-Powinieneś sobie takiego zrobić.-puściła mi oczko.

-Mam już dwoje nie swoich i jest mi dobrze. Nie potrzebuję dziewczyny, mogę się zajmować Cher i Nels.-powiedziałem układając sobie trzylatkę na kolanach.-Za to ty powinnaś pomyśleć z Lou o powiększeniu waszych drzew genealogicznych.

-Chciałabym.-westchnęła cicho szatynka.-Tu nawet nie chodzi o to, że czekam na to, że Louie mi się oświadczy – o ile to zrobi, ale...

-Eleanor nie gadaj głupstw.-przerwała jej Perrie.

-Louis wiele razy wspominał, że to nie czas na dziecko. Jesteśmy młodzi, powinniśmy korzystać z życia i takie tam. Może rzeczywiście ma rację? Ma dopiero dwadzieścia cztery lata, ja mam dwadzieścia trzy. Całe życie przed nami.

-Liam z Danielle nie próżnują.-zauważyłem.-April ma już dwa latka i będzie miała, miejmy nadzieję, braciszka już za siedem miesięcy. To urocze.

-Zrobiłeś się ostatnio strasznie uczuciowy, Niall.-Eleanor zmrużyła oczy, gwałcąc wzrokiem całą moją sylwetkę, włącznie z Cherrie na kolanach.

-To przez tego krasnoludka.-cmoknąłem blondyneczkę w policzek, na co zachichotała uroczo i przytuliła się do mojego torsu.-Chyba zaczekam na tą księżniczkę jeszcze szesnaście lat. Mamusia nam pobłogosławi, co kruszynko?-musnąłem palcem jej nosem.

-Ci jazy tak, psechodzis dajej!-pisnęła zadowolona. W pokoju zabrzmiał śmiech panny Malik i Calder.-Najl?

-Mhm?-skupiłem się na jej twarzy i widząc jak nad czymś główkuje, roześmiałem się.

-A ja bendem duzia, to pójdzies zie mną do X Factora? Tatuś pokaziwał mi jak kiedyś byliście z Juim, wujkiem Li i wujkiem Hajim. A ja bym ciała zebyś posiedł tam zie mną i z twoją Aji i mi na niej zagjał.

-Myślę, że to świetny pomysł.-pochwaliłem dziewczynkę, na co się szeroko uśmiechnęła.-A co byś chciała zaśpiewać?

-Pisem z tatusiem piosenkem i jak śkącimy to wam zaśpiewamy na takim duuuuuuuzim konciercie. Bendzie siupel!-zaklaskała wesoło i zeskoczyła z moich kolan, wędrując w ramiona Perrie.-Mamo?

-Tak, skarbie?-spytała niebieskooka, usadzając ją sobie na brzuchu.

-Kosiam ciem i ciem być dziewcyną Najla. Mogem?-prosząc zrobiła swoja ulubiona minkę – wysunęła dolną wargę i zaczęła szybko mrugać powiekami.

-Ale Niall jest za stary.-wytknęła blondynka na co mała zgromiła ją wzrokiem. Przebiegła małpka.

-Nie-eł. Najl ma... um...dwadzieścia – tu pokazała dwa paluszki.- jata i nie jest staji. Jak bende duzia i siem z nim ozenię to on po pjostu bendzie mondry i bajdziej doświadczony, mamusiu. Naucy mnie wsystkiego, zebym była taka dobja jak on. A pozia tym jus mi siem oświadczył i nie ziostanę stają panną jak ciocia El.-palnęła, a ja wybuchnąłem dzikim śmiechem, nie umiejąc się pohamować.

-O mój boże, to dziecko jest zajebiste.-zarechotałem, a Eleanor zaczerwieniła się i wyglądała teraz jak burak. Słowo harcerza.

-Jestem cójką Ziejna Majika, dziwi cieł to, skajbie?-spytała, powodując u mnie i dziewczyn kolejna falę śmiechu.-To jak mogem wyjść za Najela?-uniosła pytająco brew.

-Czy ja dobrze słyszę? Moja mała księżniczka chce zostać żoną Nialla?-spytał rozbawiony Zayn, stając w progu salonu.

-A mogem, tatuuuuuuusiu.-przeciągnęła i pognała w jego kierunku.-Plose, plose, plose.

-Hmmm....-Malik przyjął postawę myśliciela, a Cher jęknęła.

-Bozie z kim ja mieskam.-zrobiła facepalma i uderzyła się otwarta dłonią w czoło.-Na Ajjaha i wsytkie Nando's, domomus świenta rodziciejko.-czy muszę wspominać, że to małe urocze stworzonko znów doprowadziło wszystkich do śmiechu? Świetnie.

-Dobja, róbcie cio chcecie, ale ja zjobie bunt nastojatki i w noci wyskocę przez okno z ubjaniami, potem psejdem przez płot, któjego nie mamy, ale kij z tim, licy sieł pomysł. No i dajej to... um a! Podję sobie śpodnie jak bende psechodzić przez ten niby płot i ucieknem w descu do mojego Najla. Kij wam w oko, jestem Szeji Majik biczes.

-Czy to aby na pewno moje dziecko?-spytała przez śmiech Pers.-Skąd ty znasz takie słowa dziecko i takie pomysły.

-Najl cyta mi ksiązki i jazem oglądamy CSI. Tam tak fajnie mówią tacy goście ' siema jaska, wyskakuj z kasi, ajbo zapoźnam ciem z moich komandosem'-zmieniła głos na męski i udała gangstera z serialu. Z tej dziewczynki będzie niezłe ziółko.

Rozbawiony rozejrzałem się po twarzach Malików i Calder. Zamurowało ich? Pf, to mało powiedziane. Stali z rozwartymi paszczami jakby nie oglądali nigdy CSI.

-Nie mówcie mi ze nie oglądajiście tego odcinka!-wykrzyknęła nagle bliźniaczka i widząc kręcące głowy trójki, westchnęła głośno i wróciła na moje kolana.-To cio mam skakać przez płot czy mogem siem ozenić z Najlem?-spytała machając nogami.

-Niall dam ci jeszcze Nellie na wychowanie, okej?-zaproponował ucieszony Zayn.-Już wiem skąd moja Księżniczka ma takie genialne pomysły przy pisaniu piosenek.-puścił oko w stronę swojej córki i uśmiechnął się do niej.

-Tato, a zaśpiewamy mamię chociaż pierwszą zwrotkę?-spytała Charlotte, a Zayn kiwnął głową i poszedł w kąt pokoju siadając przy czarnym, lśniącym fortepianie. Oh, mówiłem, że Perrie i Liam nauczyli go na nim grać?

-Choć szkrabie.-rozłożył ramiona, a gdy do niego podeszła wziął ją na kolana i chwytając jej rączki, ułożył je na klawiszach wygrywając delikatne dźwięki.

-Your hand fits in mine like it's made just for me...-zaczął Zayn patrząc wprost w oczy Perrie, która od razu szeroko się uśmiechnęła.

-...But bear this in mind it was meant to be...-zaśpiewała płynnie Cherrie, podążając wzrokiem za tym jak jej paluszki odbijają się od przycisków, wygrywając kolejne nuty.

-...And I'm joing up the dots with the freckles on your cheeks...-głos bruneta znów rozbrzmiał w pomieszczeniu, a oczy wciąż wpatrzone były w blondynkę naprzeciwko niego.

-...And it all makes sense to me*.-zakończyła pięknie Cher i uśmiechnęła się promiennie do swojego taty.-Tatusiu już prawie pamiętam nutki. Mogę siama?

-Pewnie.-skinął głową i poprawił ciałko dziewczynki tak by dosięgała do panelu. Zagrała pierwszą nutkę i potem następną, tworząc je w melodię, którą przed chwilą zagrał Zayn. Gdzieś pod koniec zgubiła watek i westchnęła odsuwając się.

-Tyle.

-Jestem z ciebie taki dumny, kochanie.-Zayn podniósł się ze stołka i uniósł ja wysoko, po czym pocałował w czoło i przytulił. Nagle Perrie podniosła się z sofy i pociągając nosem podeszła do stojącej dwójki.

-Tak bardzo was kocham.-szepnęła i przytuliła ich do siebie mocno. Uśmiechnąłem się pod nosem widząc ich szczęśliwych. Chciałbym kiedyś móc mieć tak wspaniałą rodzinę.

Cichutki tupot i popłakiwanie zwróciło uwagę nas wszystkich. Spojrzeliśmy w kierunku schodów i ujrzeliśmy zapłakaną Nellie z misiem w prawej rączce.

-Ja pseprasam tatusiu.-rozpłakała się.-Ja nie ciałam być niegrzeczna. A wujek Najl mówił, ze ci było tak śmutno.-jej głosik się załamał i znów wybuchnęła płaczem. Zayn szybko do niej podbiegł i padając na kolana mocno do siebie przytulił.

-Nic się nie stało skarbie. Już jest wszystko w porządku. Kocham cię, Nellie.-Perrie z Charlotte na rękach podeszła do kanapy i położyła dłoń na moim ramieniu.

-Znów ratujesz naszą rodzinę.

-Rodzina trzyma się razem.-posłałem jej uśmiech i wróciłem wzrokiem do Zayna i Nels.

 ____________________________________________________________________________

  *Wszyscy pewnie poznają piosenkę :) W opowiadaniu Zayn razem z Cherrie, napisał ją dla Pers.

KOMENTARZE MILE WIDZIANE! :D